ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΟ από το κατάστημά μας και από τον προμηθευτή μας

Απο τον 9ο αιωνα οταν για πρωτη φορα, συμφωνα με τις μαρτυριες, εμφανιζεται οργανομενος μοναχικος βιος, στον Αθωνα καθισταται το μεγαλυτερο κεντρο του Χριστιανικου ασκητισμου και ονομαζεται Αγιον Ορος. Πριν απο τον 9ο αιωνα υπηρχε πληθος ερημιτων, οι οποιοι σκαλιζαν στα ορη τα ησυχαστηρια τους, σαν αετοφωλιες. Τοποι αποκεντροι, οπου ποτε η πολυ σπανια πατουσε ποδι ανθρωπου, εγιναν κατοικιες αναχωρητων. Μεσα σε λιγες δεκαετιες αναπτυχθηκαν ολες οι μορφες του μοναχισμου, απο τον αναχωρητισμο μεχρι τον κοινοβιατισμο. Απο τοτε, επι δεκα αιωνες και κατω απο ποικιλωνυμους κυριαρχους, το Αγιο Ορος βαδιζει τον δρομο του. Σημερα δε αποτελει μια πραγματικοτητα τοσο μεγαλης σημασιας ωστε να προκαλει την προσοχη και το ενδιαφερον ολοκληρου του κοσμου. Την ιδια σχεδον εποχη (μεσα 10ου αιωνα) και η Βυζαντινη μουσικη οργανωνεται σε πληρες, αυτοτελες, αρτιο και ομοιογενες συστημα σημειογραφιας. Βεβαια, ηδη απο τον 8ο αιωνα αποκρυσταλλωνεται η οκταηχος απο τον Ιωαννη Δαμασκηνο (754), που ομως ως συστημα σχεσεων των ηχων και των ομαδων τροπαριων ειναι γνωστο απο τον καιρο του Σεβηρου Αντιοχειας (512-519). Οι αρχαιοι ομως Ελληνες ειναι αυτοι που κληροδοτησαν στους Βυζαντινους την μουσικη φιλοσοφια και ακομα ενα περιπλοκο συστημα μουσικης γραφης. Οι ριζες της λοιπον μας οδηγουν στην κλασικη αρχαιοτητα, οπου συναντουμε μιαν αξιοθαυμαστη ενοτητα λογου και μουσικης. Η μουσικη προεκυπτε μεσα απο τον ποιητικο λογο, γι' αυτο και οι ιδιοι οι τραγωδοι εγραφαν και ταυτοχρονα, οπου χρειαζονταν, συνεθεταν την μελωδια του. Γι' αυτο και η Βυζαντινη μουσικη ειναι κατ' εξοχην μουσικη του λογου, ο οποιος στην ορθοδοξη λατρεια κατεχει την πρωτη θεση. Η μουσικη ενδυει διακριτικα τον υμνο. Δεν παριστανει, αλλα εκφραζει. Εκφραζει την εννοια του λογου. Η μελωδια αναβλυζει μεσα απο το ποιητικο κειμενο. Προκειται για την μελωδια του ιδιου του ποιητικου λογου. Το Αγιον Ορος διασωζει στο διαβα των δεκα και πλεον αιωνων ιστοριας του μια ξεχωριστη παραδοση στην ψαλτικη τεχνη. Η μουσικη του παρουσια υπηρξε παντοτε ιδιαιτερα σημαντικη με την συγγραφη μουσικων κωδικων, μελοποιησεων και καταγραφη προφορικης παραδοσεως.
Η Βυζαντινη μουσικη χαρη στην υπαρξη και αδιασπαστη λειτουργια των μονων, παραδοθηκε μεχρι τα χρονια μας αφθορη, αυθεντικη, παραδοσιακη.
Ο ποθος των αγιορειτων να μιλησουν στον Θεο και στους Αγιους, δημιουργει μια ξεχωριστη παραδοση, την αγιορειτικη, με δικο της υφος και εκφραση: πρωτογονη και εσωτερικη, δεν ειναι μουσικη ακροαματος, αλλα λειτουργικη, που κανει τον ακροατη μετοχο και μυστη μιας υπερουρανιας πραγματικοτητας αλησμονητης. Και αυτη ευδοκιμησε στον μοναστηριακο περιβολο του Αγιου Ορους ως μουσικη εκφραση της λατρειας.
Ο πατηρ Προδρομος, ιερομοναχος, που ζη και ενασκητευει πανω απο εικοσαετια (σημερα εγκαταβιωνει στην Νεα Σκητη) εχει εντρυφησει στο αγιορειτικο υφος και χαρη στην εξαισια φωνη του, κατορθωνει να μας παρασυρει σε αλλους κοσμους, κοσμους για τους περισοτερους πρωτογνωρους. Στο ακουσμα, που ειναι συνδυασμος δεξιοτεχνιας και 'κραυγης προς Κυριον', παλλονται κυριολεκτικα ολες οι υπαρξιακες χορδες του ανθρωπου, που αισθανεται να μενει αθελητα εκθετος και ανοικτος στην ζωη αυτη καθ' εαυτη.
Επιμελεια κειμενων/εκδοσης: Ιερομοναχος Φιλοθεος Καρεωτης
Διευθυνση παραγωγης: Σταυρος Αραπιδης
Οργανωση παραγωγης: Χαρης Μπακας
Μακετα: Γιωργος Τουμπαλης
Ηχοληψια: Νικος Εσπιαλιδης, Ανδρεας Μαντοπουλος
Mastering: Χρηστος Χατζησταμου (Ο.Μ.Μ.Α.)
Η ηχογραφηση εγινε στην Αιθουσα Φιλων Μουσικης του Μεγαρου Μουσικης Αθηνων, στις 8 και 9 Σεπτεμβριου 1997