Δεν είναι συνηθισμένο οι διασκευές να προκαλούν σεισμό στην ελληνική μουσική. Τις περισσότερες φορές περνούν απαρατήρητες ή αντιμετωπίζονται ως ένδειξη παρακμής ενός καλλιτέχνη γιατί δείχνουν ότι δεν εξελίσσεται ηχητικά, ενώ αρκετοί θεωρούν ότι δεν έχουν κανέναν λόγο ύπαρξης. Τίποτα, όμως, από αυτά δεν ισχύει στην περίπτωση του Παύλου Παυλίδη και στον δίσκο που μόλις κυκλοφόρησε με διασκευές στα τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου.

Ο Παυλίδης επιλέγει να διασκευάσει δώδεκα κομμάτια του συνθέτη, τα «Πέρα από τη θάλασσα», «Κάτω στης Μαργαρίτας τ' αλωνάκι», «Όχι δεν πρέπει», «Η Ρόζα η ναζιάρα», «Γκρεμισμένα σπίτια», «Χίλια μύρια κύματα», «Μιλώ για τα παιδιά μου», «Μαλαματένια λόγια», «Τη μέρα της Πεντηκοστής», «Τα λόγια και τα χρόνια», «Μέρα με την ημέρα», «Γεννήθηκα».

Η παραγωγή του δίσκου είναι δική του και του Χρήστου Λαϊνά και η ενορχήστρωση του Ηλία Νικολαΐδη.

Είναι δύσκολο πράγμα να αναμετριέται κανείς με γίγαντες της ελληνικής δισκογραφίας, ειδικά αν πρόκειται για λόγους ματαιοδοξίας. Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, συμβαίνει και στο εξωτερικό, όπου ο Iggy Pop π.χ. (επαν)εκτελεί στην κυριολεξία Jacques Brel.

Αυτήν τη στιγμή, αν βάλεις να ακούσεις ένα ελληνικό κομμάτι της εποχής μας, κατά πάσα πιθανότητα θα το ακούσεις ή από το Spotify ή από το YouTube και όχι από το ραδιόφωνο που έθρεψε αυτά τα τραγούδια για χρόνια. Υπό αυτή την έννοια τολμούν μια γέφυρα που ενώνει δεκαετίες και διαφορετικά στυλ και σίγουρα η δουλειά τους δεν απευθύνεται μόνο στο παλιό κοινό του Μαρκόπουλου.

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, το «Πέρα από τη Θάλασσα» δεν ήταν ένα όνειρο που ο Παυλίδης ήθελε διακαώς να πραγματοποιήσει ούτε ήταν μέσα στα σχέδιά του. Ασχολήθηκε μετά από πρόσκληση της οικογένειας του συνθέτη και συγκεκριμένα της κόρης του, Λέγκας Μαρκοπούλου.

Έτυχε να τη συναντήσει πριν από μερικά χρόνια, το 2019 συγκεκριμένα, και του εξέφρασε την επιθυμία του πατέρας της να ασχοληθεί με τραγούδια και ορχηστρικά κομμάτια από όλη τη δισκογραφία του. Άρα, ο Μαρκόπουλος γνώριζε το έργο του Παυλίδη και ήξερε πού εμπιστευόταν το υλικό του. Ο Παυλίδης δεν είχε απλώς την απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία αλλά και την απαραίτητη παρότρυνση από εκεί που έπρεπε. Δούλευε το συγκεκριμένο πρότζεκτ πάνω από τέσσερα χρόνια, με διάφορα σκαμπανεβάσματα.

Προφανώς, κάτι τέτοιο είναι μεγάλη τιμή για έναν δημιουργό αλλά και κάπως τρομακτικό το να καταπιαστεί με τραγούδια που έχουν αποτυπωθεί τόσο βαθιά στο συλλογικό υποσυνείδητο και γράφτηκαν σε ένα εντελώς διαφορετικό κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, σε μια ταραχώδη εποχή της χώρας που σήμερα φαντάζει μακρινή – ακόμη περισσότερο εφόσον πρόκειται για τραγούδια που έχουν συνδεθεί με τεράστιες φωνές της χώρας.

Σε μια συνομιλία μας σχετικά με το έργο ο Παύλος Παυλίδης ανέφερε ότι ήταν αρκετά προσεκτικός στην αρχή. «Μάλιστα, είπα ότι αν δω ότι δεν φτάνω γρήγορα σε κάτι που να μου αρέσει, απλώς θα πω ότι δεν μπορώ να το κάνω».

Λόγω πανδημίας το άλμπουμ μπορεί να μην κυκλοφορούσε αν δεν επενέβαιναν κάποια στιγμή η δισκογραφική του εταιρεία και ο Χρήστος Σαρρής, ο οποίος έχει αναλάβει να σκηνοθετήσει την παράσταση που θα δοθεί στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση στις αρχές Φεβρουαρίου.