Εικόνες της Μεσογείου φτιαγμένες με ψωμί, λάδι και κρασί. Σε ένα γεύμα η ιστορία , η γεωγραφία , η οικονομία, το κλίμα , ο πολιτισμός και οι άνθρωποι της Μεσογείου. Αιώνες τώρα, λιάζονται σε αυτή τη μεγάλη εσωτερική θάλασσα η ελιά, το αμπέλι και το στάρι. Από κοντά αλώνια, λιοτρίβια, μύλοι, ληνοί , χνάρια μιας μακραίωνης αρχιτεκτονικής . Διατροφικές συνήθειες, τρόποι παραγωγής, καθημερινότητες, συνθέτουν μαζί με το φυσικό και το δομημένο περιβάλλον το πολιτισμικό σώμα του πιο ενδιαφέροντος, ίσως ανθρωπογενούς περιβάλλοντος της ιστορίας. Ένας πολιτισμός που διατρέχει ως κοινός τόπος ακόμα και φαινομενικά διαφορετικούς -κόσμους όπως η Ελλάδα, η Τουρκία και η Ιταλία όπου ο Ελληνορθόδοξος κόσμος, η Ισλαμική Ανατολή και η Καθολική Δύση, εδραιώνουν υποτίθεται, μία ιστορία της διαφοράς. Η Μεσόγειος αναδεικνύεται σε μία θάλασσα της σύγκλισης, της συνάντησης που δεν παραγνωρίζει όμως τη δυναμική του διαφορετικού, που δίνει χώρο τόσο στο νεωτερικό, όσο και στο βιωμένο και που κυρίως, επιμένει πάντα να γιορτάζει μετά από έναν καλό τρύγο, μετά από ένα θερισμό, μετά από το μάζεμα της ελιάς.