Πέντε πρόσωπα - που θα μπορούσαν και να είναι ένα - διασταυρώνονται για λίγο σε μια αρχαιολογική τοποθεσία, τις μέρες της φθινοπωρινής ισημερίας. Δίπλα στις αρχαίες πέτρες, τα πρόσωπα αυτά θα δώσουν τη δική τους εκδοχή, τη σύγχρονη, του προγονικού παιχνιδιού. Πρώτη ταινία του σκηνοθέτη, που γεννήθηκε το 1954 στην Αθήνα κι έζησε 15 χρόνια στο Παρίσι, σπουδάζοντας και ασκούμενος στο θέατρο, τη μουσική και την αρχιτεκτονική, η "Ισημερία" δεν θα μπορούσε παρά να είναι το δημιούργημα ενός τέτοιου ανθρώπου. H αρχιτεκτονική καθορίζει τη σχέση του σκηνοθέτη - και των ηρώων του - με το χώρο (την αρχαιολογική τοποθεσία που, ενώ για τους αρχαίους υπηρετούσε κάποια λειτουργικότητα, για τους σύγχρονους ανθρώπους είναι ένα αίνιγμα προς επίλυση). Το θέατρο, ως (μεταξύ άλλων) αλληλουχία τελετουργικών κινήσεων, χειρονομιών, φράσεων και ρυθμών, υπαγορεύει τη διαρκώς ατελέσφορη απόπειρα αυτών των πέντε ανθρώπων (που ο καθένας "κουβαλάει" το δικό του τυπικό) να επικοινωνήσουν. Η μουσική, τέλος, επιστρέφει στο "σημείο μηδέν" της: καθένας στην ταινία μιλάει τη γλώσσα του, εκτός από μια επίμονη τρομπέτα, που κάθε τόσο επαναφέρει, τα πάντα στη διαρκή "ισημερία" της αρμονίας.

4 Bραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Βραβείο Φωτογραφίας
Βραβείο Β' Ανδρικού
Βραβείο Σκηνογραφίας
Βραβείο Ενδυματολογίας